Takvimim 11 Nisanı gösteriyor,
Saatimin akrebi, akşamın yedisini,
Yelkovan, beşin biraz gerisini.

Yine o sokaktayım,  yine elimde telefon,
Yüreğimde yeni bir aşka yelken açmayı bekleyen
Ve sabır taşları çatlamak üzere olan umut gemileri.
Her şey, her şey 11’ini hatırlatıyor Nisanın.
Tek farkı ne biliyor musun?
Sen, sen yoksun.

Ellerimde bana varlığını hissettirecek kadar duygu yüklü,
Yokluğunun acısıyla eritecek kadar güçlü
Ve senin elinden aldığımda,
Benim kokumu taşıyor’ dediğin bezden kalp.
Bilemezsin, bu yokluğun ile yaptığım kaçıncı harp.

En çok neyini özledim bilmiyorum.
İki balkon demirinin arasından bakışın,
Bir de benim geldiğimi görünce kapıya kaçışın.
Bu gün yine 11 Nisan
Ve bana seni hatırlatıyor,
Yanımdan geçen her insan.

Lügatim, o anı tarife yetmiyor.
Âmâya çevirdin beni, biliyor musun?
Tarifi imkânsız savaşlara sürdün.
Olmayacak dualara mı âmin dedim ben?
Lanet olası aşkından vurgun yedim ben…
Aşkına da sana da vermiştim değer,
Susss, artık susss!
Irak ol benden, değmezmişsin meğer…